Het land van de vrijheid 

(in zeven vignetten)

 

P 25: Boeren, vissers en dieren (dieren dienen te worden beschermd)

Dione bleef even stilstaan op de polderdijk die naar een boerderij met veeflat tussen de uitgestrekte akkers met koolzaad en windmolenstompen leidde en keek omhoog. Alleen een paar als meeuwen vermomde minidrones, verder was de helderblauwe lucht leeg en stil. Een kalme, hete voorjaarsdag en ze zweette ondanks de koelbanen die in haar Dierenpolitie-overall gestikt waren. Achter de flat – koeklonen vermoedde ze door de geur – rees de parelende zeemuur op. Het was vloed en ze zag de golven tegen de half doorzichtige wand breken.

‘Actie!’ zei de brigadier van het interventieteam en Dione richtte haar blik weer op het ouderwetse gebouw voor de flat.

Twee viervoetige drones sprongen door de met brandnetels en bramen overgroeide voortuin en beukten zich door de enkelglas ramen van de boerderij. Haar smartbril verduisterde tegen de lichtflits en direct daarna dempten haar oorpluggen het omnisone gebrul van de drones. Een paar seconden was het stil, toen barstte er een kakofonie los: loeiende klonen, gillende mensen en huilende en blaffende honden. Dione glimlachte tevreden. De tip klopte dus inderdaad. Illegale hondenfokkerij in de boerderij. Vijf agenten van de DPol in pantseruniformen klommen door de gebroken ramen naar binnen.

‘Censor!’ De krakende stem van de brigadier in haar oor klonk grimmig en voldaan tegelijk. ‘Graag uw observatie.’

Dione liep snel verder, de schaduw van de flat in. De klonen bleven loeien, de honden bleven blaffen en jammeren. Sensory overload als manier om mensen uit te schakelen was wellicht niet het beste wapen geweest in deze dierrijke omgeving.

De deur van de boerderij zwaaide open en de agenten sleurden twee mannen – volgens het dossier oorspronkelijk afkomstig uit voormalig oost-EU, nooit teruggekeerd – naar buiten. Bij één van hen liep een bloedspoor uit zijn oor. Terwijl de dierenmishandelaars op hun knieën gedwongen werden, meldde de brigadier: ‘Ik telde zo vijftig kooien, censor. Ruim genoeg om aan lid vijf van het snelrechtartikel te voldoen.’

‘Dank brig,’ antwoordde Dione kortaf. ‘Maar zal ik dat zelf even bekijken?’ Ze hield er niet van als ze op voor de hand liggende zaken gewezen werd. Altijd door mannen.

Hij boog zijn hoofd en mompelde: ‘De nationale dierenambu is al gebeld, edelachtbare.’ Van te familiair naar te formeel. Ze zou blij zijn als haar overplaatsing rond was. Ze liet haar ergernis haar weerzin naar de achtergrond drukken en ze liep snel naar binnen. Nog steeds was het kabaal van blaffende, jankende en piepende honden oorverdovend, alleen draaglijk gehouden door haar pluggen. Ze startte de opname met haar bril en liep snel door de verschillende kamers van de boerderij. Overal hokken inderdaad, volgepropt met puppies, fokteven en broodmagere dekreutjes. Haar bril telde en rekende, terwijl ze haar adem inhield tegen de stank. In de achterste kamer was die het ergst, ondanks de koelinstallaties.

Voor ze weer naar buiten liep, pauzeerde ze even en concentreerde zich op haar ademhaling (alleen door de mond), zodat ze niet in het zicht van de agenten zou kokhalzen.

Ze hervatte de opname en controleerde met een blik of de drones boven hen gepositioneerd waren.

‘Hierbij stel ik, mr. D.J.G. Costo, censor eerste klasse, Snelrechtafdeling vier van Vrijstaat Nederland, vast dat verdachten een hondenbroodfokkerij drijven onder dekmantel van een kloonvleesboerderij. Op basis van artikel veertig van de Nieuwe Strafwet, juncto artikel drie lid vijf van de Strafuitvoeringswet, leg ik ter onmiddellijke uitvoering de maximale straf op.’

 

P 16: Zorg (stop de doorgeslagen betutteldrift)

De beelden van de kooien bleven in haar hoofd rondspoken, toen ze in haar auto aan de voet van de dijk stapte. De dieselmotor ronkte toen ze optrok. Eigenlijk wilde ze het liefst zo snel mogelijk naar de kroeg om met een paar pilsjes de beelden te verdrijven, maar de familieplicht riep.

Ze reed over de ringweg om de koeltorens in de polder heen. Hoe lang werd daar nu al aan de nieuwe kerncentrale gewerkt? Ze stak een sigaret op en liet haar raampje wat openglijden, terwijl ze de snelweg opdraaide. De hete lucht zoog de rook weg, maar drong ook de koelte van de auto binnen. Ze had bewust voor de DPol gekozen, toen ze tot censor eerste klasse was benoemd, maar ze was nu toch wel blij dat haar rotatie er aan kwam en dat ze een nieuw onderdeel toegewezen zou krijgen. Hopelijk de volgende dag al.

Bij de verzorgingswijk aan de rand van de stad sloeg ze af, voor ze het restje van haar peuk uit het raam schoot. Ze was blij dat ma een plekje in één van de verzorgingstehuizen in de wijk had gekregen, want de thuiszorg was niet te combineren met haar drukke censorschap. Ma dacht daar heel anders over.

Dione zuchtte toen ze parkeerde en mevrouw Costo al op de veranda voor het gebouw zag zitten, rokertje onder handbereik en – ze checkte de klok in haar brilglas – op dit tijdstip waarschijnlijk een advocaatje erbij. Altijd het zelfde grapje: drinkt mijn advocaatje een advocaatje mee? Als je wél advocaat was geworden, had je kunnen betalen dat ik thuis kon blijven wonen... Dione zag niet uit naar haar wekelijkse bezoekje. Maar de puppies waren tenminste even uit haar gedachten.

 

P 29: Democratie, cultuur en publieke omroep (onze democratie werkt niet)

Terwijl ze langs het standbeeld van kapitein Raymond Westerling voor het Tribunalengebouw liep, kwam er een prioriteitsbericht op haar bril binnen. Ze probeerde hem weg te knipperen, ondanks dat ze daar hoofdpijn van kreeg. Maar dat ging niet, dus het was óf een Voorzittersvid óf een referendum. Ze bleef, net als velen om haar heen, even stilstaan en opende het bericht: Jaarlijkse herverkiezing van burgemeester Dorknoper van Den Haag. Akkoord: ja/nee. Termijn: 20 uur heden. Ze knipperde ‘ja’ en liep snel weer door, de brede printmarmeren treden op en de in Hollandse stijl vormgegeven hal in. Op het telescherm boven de balie speelde een docu van de staatsomroep over de vlucht van de Oranjes naar de EU, op fluisterniveau en met ondertiteling, om de gesprekken in de ruimte niet te overstemmen.

‘Censor eerste klasse Costo, welkom terug,’ begroette de veteraan achter de balie haar. ‘Oppercensor De Grou laat u feliciteren met uw vonnis gisteren bij de zeedijk.’

Ze knikte, maar de voldoening van het straffen van misdadigers wist niet de blik van één van de puppies, die onder zijn broertjes door naar haar opgekeken had, weg te drukken.

‘Klopt het dat dit mijn laatste censoraat bij DPol was?’

‘Inderdaad. Er is een tsunami van indoctrinatie op scholen en zelfs illegale klassen geconstateerd.’

‘Ik zag de Voorzittersvid inderdaad.’

‘De Onderwijspolitie verwacht u op de vierde verdieping.’

Ze knikte en liep naar het liftenblok in de achterwand van de hal. Geen puppies meer, maar gehersenspoelde kindertjes...

 

P 32: Onderwijs (schoolkinderen worden geïndoctrineerd)

Ze was blij dat voor het censoraat en de verschillende politietakken geen beperkingen golden op onderwijsvernieuwing. Door een simpele download via haar bril had ze in de lift alle wetgeving en nog relevante jurisprudentie op onderwijsgebied paraat. Verrassend veel overlap met de dierenstrafrechtartikelen.

Ze stapte uit op de vierde verdieping en zag direct een optocht van in kastanjekleurige uniformen gestoken OPol-agenten haar kant op marcheren. Haar bril identificeerde de brigadier en diens ondergeschikten als ‘haar’ eenheid. De mannen kwamen voor haar tot stilstand en salueerden.

‘Censor, welkom,’ zei de brigadier, stijf in de houding tot ze knikte. ‘We hebben een klacht ontvangen van een bezorgde ouder. Het lijkt erop dat we een linksradicale klimaatdrammer voor de klas hebben staan.’

Dione fronste. Dat was een van de minder zware vergrijpen volgens haar update.

‘Waarom deze haast?’

‘De vrouw is een regelmatige informant. Zei dat ze mogelijk meer info heeft.’

Nu knikte ze, veel misdaden zouden onbestraft blijven als burgers niet bereid waren om tips door te geven.

‘We gaan.’

*

Dione had de getuigenis van de informant in haar appartementje driehoog-achter aangehoord en geregistreerd, terwijl ze haar lauwe Vrijstaat Nederland-oploskoffie dronk. Na een juridische check had ze de brigadier de wettelijke bevoegdheid gegeven de verdachte leraar door te lichten en af te luisteren. De vrouw zat tevreden te knikken op de gestreepte nepleren bank tegenover haar en wierp steeds blikken op de brigadier, die met zijn team aan haar keukentafel bezig was de juiste hacks en minidronevluchten voor te bereiden.

‘U gaf aan mogelijk meer informatie te hebben?’

De vrouw keek van de brigadier naar Dione en terug.

‘Ehhh, normaal spreek ik alleen met...’

‘Ik ben censor voor de OPol, u kunt mij vertellen waar u de brigadier over zou willen informeren.’

‘En de... uhhm...’

Dione hield haar gezicht in de plooi, ondanks haar verstrakkende spieren. Geen vaderlandsliefde dus, teleurstellend.

‘De beloning kunt u later regelen met de brigadier. Vertel.’

Nu boog de vrouw voorover en zei op vertrouwelijke toon:

‘Ik vermoed dat er een illegale schoolklas in de kelder zit.’

Dione boog ook naar voren.

‘In dit gebouw?’

‘Ja! Schandalig! De wijk is wel schoongeveegd van dat straattuig, maar ik zag een paar meiden hun kopvodden in hun schooltassen frommelen toen ze uit de kelder kwamen.’

 

P 13: Veiligheid (zero tolerance)

De brigadier voegde zich bij hen en ging naast de informant op de bank zitten.

‘Eerste audio komt binnen, censor. Heeft het over luchtvervuiling en vergelijkt Vrijstaat NL met de EU, maar nog niet echt incriminerend spul.’

Dione knikte naar de informant.

‘Je verklikker stelt dat er een Islamitische school gerund wordt in de kelder.’

Hij grijnsde en stak een duim naar de informant op. Die fleurde wat op, nadat ze geschrokken was van de term ‘verklikker’.

‘Nu gaande?’ vroeg hij.

‘Normaal wel op deze tijd.’

Dione knikte. Het zero tolerance artikel was van toepassing op illegale scholen, zeker als er een mogelijke combinatie met immigranten of jihadsympathisanten was.

‘Hoeveel?’

‘Een stuk of tien denk ik,’ antwoordde de vrouw. ‘Maar er hangt altijd een club schoffies rond bij de trappen en in de kelders, nu ze niet meer op straat mogen.’

Gelukkig waren er tienduizenden agenten en militairen bijgekomen het laatste decennium, om actie mogelijk te maken.

‘Brigadier, bereid een inval voor en vraag ondersteuning van majoor Maasen.’

De brigadier en de informant leken allebei te willen protesteren, misschien bang voor hun bonussen, maar toen Dione een wenkbrauw optrok, knikte hij en boog zij haar hoofd. Met mogelijke extremisten nam ze geen enkel risico.

 

P 36: Defensie (bijspringen om de Nederlandse straten veilig te houden)

Majoor Maasen van de Vrijstaat marechaussee was een veteraan van de vernietiging van Islamitische Staat, twintig jaar geleden, en zelfs de OPol-agenten staarden openlijk naar zijn robothanden en onderbeenblades. Dione had vaker met hem gewerkt en wist dat hij één van de meest efficiënte en capabele officieren van de VMar was. En een van de meest meedogenloze.

‘Goed dat je ons gewaarschuwd hebt, censor,’ zei Maasen, terwijl hij een beeldscherm liet uitvouwen door een van zijn ondergeschikten. ‘Onze scans tonen aan dat de kelderboxen niet alleen die illegale school huisvesten, maar ook...’ Met een gebaar zoomde hij in op het door AI uit infrarood, dronebeelden en diepradar samengestelde livekaart van de kelder. ‘... geheime woonunits, waarschijnlijk voor afgekeurde asielzoekers of EU-burgers die het land uit moeten.’

De brigadier lachte schamper.

‘Waarom zouden die lui willen blijven? Zijn de regels nog niet streng genoeg?’

Maasen grinnikte.

‘We gaan wat knopen voor ze doorhakken vandaag. We hebben alle uitgangen afgezet en de kelderramen van surveillance voorzien. Een gevalletje “minder, minder, minder”, of niet censor?’

Dione bleef naar de vage mensvormen op het scherm kijken, kennelijk met enkele tientallen wonend in een handvol hokken van enkele vierkante meters. Alsof ze nog steeds met DPol werkt.

‘Weten we zeker dat het illegalen zijn?’

Maasen hield zijn hoofd schuin.

‘AI schat in 87% zekerheid. Hoezo?’

‘Mate van geoorloofd geweld hangt af van zekerheid. Tot 90% is categorie 3: enkel niet-dodelijke middelen.’

De brigadier snoof en Maasen glimlachte toegeeflijk.

‘Mazzelaars... Laad de overloaders op de klaphonden en marcheer ze naar de ingangen.’

 

P 6: Asiel en immigratie (criminelen worden – desnoods na denaturalisatie - gedwongen ons land uitgezet)

Marechaussees en OPol-agenten hadden de zevenentwintig arrestanten naast elkaar op de stoep voor het appartementencomplex gezet, geknield en met de handen in de nek. Op de blonde vrouw na, die zich gillend en schreeuwend verzet had, toen de kinderen in haar klaslokaal van de vloer werden getild. Ergens in het geworstel was haar arm gebroken en die hield ze nu tegen haar borst aan gedrukt. Haar hoofddoek was half afgescheurd en hing als een vod om haar hals. Haar make-up was uitgelopen en ze keek hikkend en snikkend op naar majoor Maasen en Dione, die langs de groep liepen. Dione voelde haar blik, en die van alle voorbijgangers en nieuwsgierigen in de gebouwen om hen heen. De vreemd verende tred van Maasen leidde haar af, maar haar bril kon de identificatiepogingen en de bestraffingsprotocollen ook prima zonder haar volle concentratie uitvoeren.

Op Diones verzoek liet Maasen het grote scherm weer aanrukken en ze knipperde de resultaten er naar over.

• 7 minderjarige vierde generatie immigranten, allen VNL-burger
• 12 derde generatie immigranten
  • 5 VNL-burger
  • 7 dubbele nationaliteit
• 1 tweede generatie immigrant VNL-burger met dubbele nationaliteit
• 6 illegale immigranten
  • 2 voormalig oost-EU
  • 4 buiten EU/ Europa
• 1 autochtone VNL-burger

‘Wat een zooitje,’ mompelde de brigadier. ‘Dat wordt nog niet makkelijk om die allemaal te deporteren, of wel?’

‘Denaturalisatie voor die landverraadster kan wel, toch?’ vroeg Maasen, wijzend op de lerares. Dione keek zuinig.

‘Verzet tegen arrestatie is wel een verzwarende omstandigheid...’ mompelde ze en de vrouw begon weer te huilen. ‘Zijn er wapens gevonden? Of drugs of een koran of iets dergelijks?’

De brigadier schudde met een spijtige uitdrukking zijn hoofd. Dione schudde ook.

‘Dan kan het niet via censor-snelrecht, ben ik bang.’ De vrouw hield op met snikken, één vuist gebald. Dat irriteerde Dione, dus voegde ze er aan toe: ‘Maar via de normale Tribunalen waarschijnlijk wel.’

‘Een vruchtbare dag,’ merkte Maasen op en de brigadier zei grijnzend: ‘Mooie vangst op uw eerste dag bij OPol, censor!’

EINDE